جامعه ملل (League of Nations) پس از جنگ نخست جهانی تشکیل شده بود و قرار بود چیزی شبیه یا بهتر از سازمان ملل فعلی باشد.قانون تصمیم گیری این سازمان به گونه ای بود که تصویب قوانین و قطعنامه ها در این سازمان باید با موافقت همه کشورهای عضو صورت می گرفت ، به این معنی که در واقع همه کشورها در این سازمان حق وتو داشتند.این وضعیت در واقع شبیه مدلی است که برخی سیاستمداران ساده انگار و بی اطلاع امروز جهان به دنبال آن هستند.اما جامعه ملل عمر کوتاهی داشت و ناکارامدی آن موجب نابودی اش شد.این سازمان در مقابل تحرکات و بی قانونی های هیتلر و موسولینی کاملا فلج بود.
خطای بزرگی که در بنای این سازمان صورت گرفته بود این بود که موسسان آن واقعیتهای مهمی را نادیده گرفته بودند و بنای آن بر مبنای نگاهی بسیار خوش بینانه بود.مشکل دیگر این سازمان نداشتن نیروی نظامی مستقل برای اعمال زور بر علیه متخلفین بود.
پس از جنگ جهانی دوم ، سازمان ملل متحد بر مبنای رفع معایب اصلی جامعه ملل بنا شد.با یک نگاه واقع بینانه ، نمی توان اهمیت کشورهای قدرتمند را نادیده گرفت (به همه کشورها به طور یکسان حق وتو داد) همچنین نمی توان کارایی یک سازمان را تنها به امیال این کشورها وابسته کرد.بنا براین ساختار فعلی شورای امنیت همراه با حق وتو در نظر گرفته شد که علی رغم معایبی که دارد تا حدود زیادی کارایی دارد و توانسته سازمان ملل را در طول نیم قرن سر پا نگهدارد.باید در نظر داشت که مهمترین اصلی که یک سازمان باید در نظر بگیرد شرط بقای خود سازمان است. اگر سازمان ملل از دادن حق وتو به کشورهای قدرتمند جهان خود داری می کرد بعید به نظر می رسید این کشورها در بلند مدت سازمان ملل را جدی بگیرند و این سازمان قدرت اجرایی برای مصوبات خود داشته باشد.
در واقع وجود حق وتو است که توانسته تا حدودی باعث برقرای نظم در جنگل کشورهای جهان شود.البته راه برای اصلاح معایب این سازمان باز است اما هر راه حلی که دارای معایب بیشتری از ساختار فعلی باشد و یا واقعیت وجود قدرتهای برتر را یکسره نادیده بگیرد محکوم به فناست.